Wat ooit begon als een leuk idee om het nieuwe jaar te beginnen is inmiddels een jaarlijkse traditie geworden. Veel van mijn landgenoten lopen al tijden op 1 januari vrijwillig de zee in. Ik deed het 5 jaar geleden voor het eerst.
Op het eerste oog is er helemaal niets leuks aan. Het water is slechts 7 graden. Als de buitentemperatuur lager is dan dat wordt het nog pittiger. Maar het is de gemeenschappelijke ervaring. Samen met je vrienden de kou trotseren. Daarna een lekker kopje warme soep halen. Je begint het jaar met een voorsprong als je de angst voor de kou overwonnen hebt. Die eerste uitdaging is uit de weg. En toch, ieder jaar als nieuwjaarsdag dichterbij komt, begint de gedachte aan die koude duik te zeuren.
Je wordt wakker op 1 januari. Lichtelijk verdoofd door de alcohol van de nacht er voor, maar je hartslag is hoog. De vrees is voelbaar bij ieder idee van wat er vandaag te gebeuren staat. Je brein begint allerlei redenen te verzinnen om het dit jaar niet te doen. Het weerhoudt je niet. Uren van wikken en wegen verstrijken. Opeens sta je daar toch weer, op dat winderige, regenachtige strand. Alleen een zwembroek aan.
Een kort aftellen begint voordat we sprinten richting de grauwgroene golven. Momenten later ontvangt de zee onze lijven met een bevriezende omhelsing. Nadat we kopje onder zijn geweest is de taak weer volbracht. Terug op het strand en met een handdoek omwikkeld overheerst er nog maar 1 gedachte: dat was een makkie! Volgend jaar weer!
Hoe is dit dan anders dan elk ander obstakel in het leven? Hoe vaak is het niet dat een bepaalde uitdaging je al dagenlang opgewonden maakt, maar dat je achteraf alleen maar denkt: was ik hier nou zo bang voor?? Wat is dan het nut om je vooraf zo mentaal te belasten, terwijl je wat er staat te gebeuren er niet makkelijker mee maakt. Zoals Marcus Aurelius ooit schreef: ‘Kies ervoor om niet geschaad te worden—en je voelt je niet geschaad. Voel je niet geschaad—en je bent het niet geweest’.
Je hebt buiten je eigen voorbereiding geen invloed op de omstandigheden. Het enige waar je invloed op hebt is je eigen gedachten. Waarom zou je dan alles twee keer zo lastig maken?